Bye Chile... Hello Bolivia

7 januari 2018 - Potosí, Bolivia

Weten jullie nog het kleine chileense dikke oude vrouwtje van het hostel die zo onaardig deed uit mijn vorige blog? Oké, onthoud haar even goed want ik kom zo op haar terug.
Vanuit San Pedro de Atacama begonnen wij onze 3 daagse tour met 1 van de 100 touroperaties die elke dag met 10tallen jeeps vertekken naar Salar del Uyuni. Aan de grens van Bolivia wordt dan, normaliter, ontbijt geregeld. Maar in het hostel waar wij de nacht ervoor verbleven werd ook een ontbijt geregeld voor één van de tour operators. Rara waar gingen wij de eerste ochtend van de tour ontbijten en wie was onze chauffeur vanaf dat hostel naar de grens van Bolivia zodat wij in de jeep konden overstappen? Juist.. we ontbeten in het hostel waar we de dag ervoor heel ontevreden vertrokken en het kleine chileense dikke oude boze vrouwtje was onze chauffeur. Lekker awkward weer!

De tour in de jeep zelf was GE-WEL-DIG. Wat is onze aarde toch ontzettend mooi. Het leek soms bijna of ik op een andere planeet terecht was gekomen. Laguna Negra, de rennende alpaca's met wilde flamingo's op de achtergrond en de lama's behoren zeker tot 1 van de hoogtepunten.. naast de zoutvlaktes themselves uiteraard. Zo mooi.
Het eerste hostel waar wij verbleven tijdens de tour was extreem armoedig. Het dropje Vindemar leek net een oorlogsgebied. Ze hadden 1 douche voor ongeveer 25 gasten en je moest betalen voor warm water. Al schijnt dat normaal te zijn. Ook was er bij zowel het eerste als tweede hostel geen wifi. Overigens had je geen eens tijd om daarover na te denken want na een hele dag in en uit een jeep stappen om mooie digen te zien ben je best moe.

De laatste dag van de tour stonden wij om 4.30 uur op om de zonsopgang bij de zoutvlaktes te zien. Na 2 dagen het gevoel te hebben gehad dat je in een ander tijdperk leeft zonder alle technische snufjes en heerlijke warme lange douches kregen we even weer een reality check toen we tijdens de zonsopgang, na een heerlijke stilte, het gezoem van meerdere drones boven ons hoofd hoorde. Oja, we leven in 2018!

Onze laatste 1,5 uur van de tour startte de motor niet meer. Drie vriendjes van onze chauffeur Freddy uit andere jeeps stonden meteen om hem om hem te helpen. Vervolgens begon 1 onder het stuur een beetje te friemelen en probeerde ze de auto drie keer te starten maar nee hoor, hij deed het niet.
Dat de jeeps het ineens niet deden gebeurde overigens wel vaker. En Maxime zei nog gelukkig hebben wij een goede jeep. Maar ze had het niet afgeklopt..Ja, dan krijg je zulke dingen.
Toen ging de motorkap open en zag ik Freddy met 1 of andere injectiespuit.. Geen idee wat het was.
Na ongeveer 15 min deed de jeep het weer en konden we verder. Dus het viel mee..

In Uyuni aangekomen namen we de lokale bus naar Potosi. Een lokale bus is dus wel even andere koek dan touringscar. Er is bijvoorbeeld geen wc aan boord bij een busreis van paar uur..
Maxime en ik nemen altijd een eigen plaats bij het raam zodat we kunnen slapen/naar buiten kijken. Zij zat per toeval weer naast Erik (De jongeman waarvan ik denk dat ze bij elkaar horen, maar daarover in een volgende blog meer) dus kon zij heerlijk op zijn schouder in slaap vallen. Ik zat naast een Boliaanse vrouw.. met baby.
In het begin leuk en schattig. Hola baby en baby lacht lief terug..
Maar toen rook het ineens naar poep en we moesten nog 2 uur.. dat kind vindt dat natuurkijk ook niet fijn zo n broek vol met poep dus die begint eerst kreun geluiden te maken en daarna te huilen..
Ja, en wat doe je dan als je kind van 1 jaar heeft gepoept..dan leg je haar gewoon op de grond van de bus en verschoon je de luier.. en vlug ook, ze was zo klaar en alles rook weer fris en fruitig.
Baby blij en ik ook blij😁

Inmiddels aangekomen in Potosi. Zoals Chantal (één van mijn besties uit NL) terecht al zei: Bolivia is echt ontzettend mooi. Geen woord gelogen Channie!! Alleen al de busreis van Uyuni naar Potosi was echt adembenemend. Echt Wauw!!

Kus & knuffel,

Marita