Beroofd in Chili..

31 december 2017 - Iquique, Chili

De laatste dag van het jaar wordt Maxime nog even beroofd!🤤 Na een leuke stapavond 30 december met geweldige uitspraken van dronken Maxime zoals: "Ik heb honger! Waar zou jij liggen als je een stukje kip was?" Of: "Marita ik wil slapen maar waar?" Dus ik: "Maxime, je ligt in bed?" "Oh ja!", werden wij op 31 december om 14 uur in de middag wakker. Na het douchen besloten wij lekker een broodje te eten bij een tentje op de hoek waar wij eerder hadden gegeten.

Maxime zat aan de straatkant met haar rug naar de weg. Haar tas had ze voor zich neergezet tegen haar been. Een bewsute veilige keuze voor haar tas leek het zo. Helaas was niets minder waar. Ik was mijn blog aan het plaatsen toen ik ineens een harde gil hoorde van Maxime. NEEEE!!! Ik kijk op en ik zie een jongen wegrennen.. met haar tas. We springen op en de man naast ons rent er achteraan. Even voor een seconde dacht ik: Yes hij krijgt haar tas terug. Maar op dat moment zie ik dat hij in een auto springt waar de chauffeur al klaar zit om weg te rijden. De jongenman kijkt nog om naar ons en daarna rijden ze weg met de tas.

What the hell! Maxime en ik zijn in shock. Beide staan we te trillen vol ongeloof dat dit echt net gebeurde. De man die er achteraan rende is met zijn vier kinderen en vrouw en belt meteen de politie. "Max wat zat er in je tas?", vraag ik?
Haar telefoon gelukkig niet, die had ze in haar hand en haar paspoort ligt in het hostel. Wel zaten in haar tas haar bankpassen, creditcard, rijbewijs, go pro, apple oortjes en strandspullen. Nog half in shock bedenken we dat de passen direct geblokkeerd moeten worden. Ze belt haar pa of hij de creditcards wilt blokkeren en haar ma blokkeert de rest.
Ons broodje wordt gebracht en nog steeds in shock beginnen we om 15 uur aan ons ontbijtje.. we kunnen niet geloven dat dit werkelijk waar zojuist is gebeurd. Bizar.

Na ongeveer 30 min komen er vier agenten op hun dooie gemak aangewandeld. Gevolgd door nog twee agenten. Ze gaan meteen met de mensen van de omliggende tafels in gesprek van hetgeen er is gebeurd. Iedereen doet z'n verhaal hoe de dader eruit zag enz maar Maxime en mij kijken de agenten niet eens aan. Een heel andere manier van aanpak maar goed, als de agenten zich tot ons wenden zijn ze wel erg aardig. De man die achter de dader was aangerend was met de auto even weggegaan en parkeert een paar min later weer voor de deur met twee kinderen op de achterbank. Een auto voor hem rijdt ineens naar achter en knalt keihard op de auto🤤 Wow, hoeveel dingen wil je meemaken in 30 min... De politie loopt erheen maar gelukkig niet veel schade. De man helpt ons vervolgens met het vertalen wat de agenten vragen. Ze schrijven wat dingen op in een boekje zoals wat er in de tas zit en waar we vandaan komen. Vervolgens geven ze aan dat, als onze broodjes op zijn, wij mee moeten naar het bureau voor de aangifte.

Het bureau was op loopafstand dus samen met twee van de zes agenten wandelen we op een heeel rustig tempo naar het bureau. 10 minuten laten komen we aan en Maxime mag meteen plaatsnemen aan een tafeltje. Ze stellen allerlei vragen. Na 15 min vragen ze of ik ook mijn paspoort wil laten zien. De agent rekent nog even met zijn rekenmachine uit hoe oud ik ben 2017-1987 is inderdaad best een moeilijke rekensom. Gelukkig help ik hem even door op mijn telefoon 30 in te typen.
Ze tikken nog wat driftig, roepen wat in een intercom en overleggen met zijn vieren een hoop. Na ruim een uur staan we eindelijk buiten en geven elkaar toch even een knuffel!

Jeetje, wat een heftige laatste dag van het jaar. We zijn echt extreem geschrokken, maar gaan met vol goede moed 2018 in. Sowieso mijn complimenten voor Maxime hoe cool ze met de situatie omgaat. Ik moest al bijna huilen maar ze houdt zich goed staande in zo 'n even grof gezegd KUT situatie!

Lieve mensen, het is inmiddels al bijna 2018 en ik wens iedereen het allerbeste voor het aankomende jaar! Dat jullie ups net zo mooi mogen zijn als die van mij in 2017 en dat de extreme downs jullie bespaard mogen blijven.
Ik weet zeker dat 2018 voor mij een geweldig jaar gaat worden en ik kan nu al niet wachten op de geweldige momenten die nog komen gaan.

Eerst nog een maand genieten van de reis van mijn leven met of zonder berovingen🖤

Kusjes,
Marita

1 Reactie

  1. Chantal:
    2 januari 2018
    Jeetje Mariet wat een verhaal! Gelukkig zijn jullie ongedeerd! Veel plezier nog daar! Ik kijk uit naar je volgende blog. Besos