Zandhappen & Maxime de hondenfluisteraar

4 januari 2018 - San Pedro De Atacama, Chili

Eenmaal van de schrik bekomen, hebben wij toch een super mooie Oud en Nieuw gehad. Vuurwerk op het strand van Iquique met tientallen lampions in de lucht die de locals 1 voor 1 omhoog lieten. Geen foto of filmpje kan beschrijven hoe mooi dit eruit zag, om het maar niet over de geweldige sfeer te hebben! Daarna nog naar een feestje van de locals geweest in een villa. Ook zeker een ervaring om niet te vergeten!

Op 2 januari vertrokken we weer naar San Pedro maar eerst nog even de aangifte papieren halen. Dat is in Chile gemakkelijker gezegd dan gedaan. Van 't ene naar 't andere gebouw werden we gestuurd waardoor we uiteindelijk bijna onze bus niet hadden gehaald. Gelukkig zijn er meer lieve Chilenen dan stelende Chilenen en een vrouw stelde voor om op de aangifte papieren te wachten zodat wij onze bus kunnen halen. Wat ben je dan een top wijf!

De bus kwam vervolgens 3 kwartier te laat waardoor we op 2 minuten na onze aansluiting niet haalde. Al zullen we dat nooit zeker weten want het personeel zei dat de bus nog zou komen. Ik heb de bus alleen nooit gezien, want de bus die daarna kwam, daar mochten wij eigenlijk niet in want de tijd op ons kaartjes klopte niet. Uiteindelijk was de chauffeur zo lief om ons wel in de bus te laten. (Dit was overigens een uitzondering want ik zag dat de andere mensen met hetzelfde kaartje als ons niet mee mochten) Bijna 10 uur later kwamen wij kapot in San Pedro aan.

De lange dag was toen nog niet voorbij want toen wij in 't donker bij t hostel aankwamen bleek dat er niemand was. Wij bonken op die deur tot we een touwtje zagen. Wij eraan trekken en ja hoor de deur gaat open en wij komen op een binnenplaats uit. Vervolgens is er niemand, is 't pikdonker en zijn er drie honden die blaffend op ons af rennen. Gelukkig is Maxime een honden fluisteraar dus waren ze al snel stil.
Wij langs alle deuren op de binnenplaats tot wij een open kamer zagen met 4 opgemaakte bedden. Voordat wij heerlijk neerplofte bedachte wij ons dat we gratis WIFI was bij 't busstation en wij dit nodig hadden om te checken of onze tour van morgenochtend naar de zoutvlaktes door zou gaan.
Hadden we beter niet kunnen doen want t was eng en we zijn 2 keer weggerend voor een rode auto die rondjes reed en stopte. De honden van Maxime liepen (en renden) wel met ons mee om ons te beschermen. Dat doen honden hier vaker. Maar dat komt denk ik vooral Maxime haar gave, want ze kan dus met honden praten. Dus dat is best handig. Voelt ook een stuk veiliger.

De volgende ochtend ging de tour toch niet door en toen ik een nacht wilde bijboeken wisten de eigenaren van het hostel niet eens dat wij er waren en kregen wij daarna flink op onze kop dat we zomaar in de kamer waren gaan liggen. Na de brutale mond van een Chileense klein dik oud vrouwtje dat het haar niet boeit dat onze bus vertraging had hebben wij meteen uitgecheckt en zijn wij naar een hostel gegaan die wel weet hoe het hoort. Een slechte recensie is gelukkig zo geschreven..

Om toch goed van de tijd gebruik te maken, aangezien we onverwachts niet meer naar Bolivia gingen, besloot ik alleen te gaan Sandboarden de middag.

En wat neem je mee als je gaat Sandboarden? Je zonnebril, je camera en je fleecevest. Het kan namelijk best koud worden in de woestijn dacht ik. Maar goed natuurlijk niet om 4 uur in de middag. Dan is een fles water handiger en had ik die mee.. neee die vergeet ik natuurlijk weer. Dus mocht hier en daar een slokje😝
Het was een topervaring maar mijn mond is nog steeds zo droog als de woestijn zelf. Ook ligt in de badkamer een gedeelte van de woestijn want ik heb aardig wat salto's gemaakt. Maar het was leuk😁

Vandaag beginnen we de tocht naar Bolivia!! Ik ben benieuwd!!

XxX
Marita