Nooit meer een broodje kip!

16 januari 2018 - Puno, Peru

Vanuit La Paz vertrokken wij, een dag later dan gepland in verband met de Dakar racing, met de bus richting het Titicaca lake. Hier verbleven wij in het plaatsje Copacabana. Om hier te komen moet je een oversteekje maken met een bootje. Dit duurde even en we hadden honger. Dus namen wij een lekker broodje kip van een oud vrouwtje in een (achteraf gezien best vies) martkhalletje voor nog geen 60 cent. Toch kwam dat broodje ons duur te staan maar dat wisten wij toen nog niet.

Wij hadden een heerlijk hostel geboekt. Maar omdat wij een dag later aankwamen in Copacabana was het hostel helaas al vergeven en volgeboekt, dus wij op zoek naar een ander hostel en we hadden iets gevonden waar een warme douche zou zijn. Niets bleek minder waar. Het water was lauw voor 30 seconde en verder ijskoud. In Copacabana zelf was het ook niet meer dan 12 graden.

Die avond gingen wij vroeg naar bed omdat we het zo koud hadden en toen ging het mis. Maxime had de hele nacht extreme buikkrampen en wist niet waar ze 't zoeken moest. De dag erna was ze nog steeds niet helemaal beter dus we spraken af dat we in plaats van een ochtend tour een middag tour gingen doen naar Isla del Sol. Toen ik aan het ontbijten was, ging het ook bij mij mis. Extreme buikkrampen. Dus ik terug naar de kamer. De hele zaterdag inclusief de nacht hebben we een helse periode meegemaakt. Bij Maxime was het ergste gelukkig voorbij maar ik kreeg die nacht de dosis die zij de nacht ervoor had. De krampen werden steeds erger, onze ademhaling was verschrikkelijk zwaar door de hoogte waarop we zaten, we hadden het ijskoud, er was geen verwarming of warme douche en de bedden lagen verschrikkelijk tot onze rug zoveel pijn deed dat we amper nog konden liggen. Ons internet deed het niet goed en met hulp van Nayton (je weet wel die leukerd van een paar blogs geleden) hadden we een ander hotel gevonden maar we hadden simpelweg geen kracht om op te staan en de 3 etages naar beneden te lopen met al onze spullen in het donker in de kou. Dus bleven we toch.

In de nacht kwam er waarschijnlijk ook koorts bij want ik heb aardig wat rare dingen gezegd terwijl ik aan het huilen was. Onder andere de volgende dingen heb ik geroepen: "Ik ga dood", "Ik kan niet meer", "Ik weet niet meer wat ik moet doen" en "Ik heb mijn mamma nodig".

De volgende dag ging 't gelukkig al iets beter en besloten we om naar Peru te gaan in een super luxe hotel met heerlijke bedden en een warme douche.
Daar konden wij gelukkig even bijkomen van de heftige nacht.

Of het nou het broodje kip was van het oude vrouwtje in het markthalletje in Bolivia? Of toch het avondeten? Of toch een combinatie van verkeerd eten, de hoogte waar we op verblijven en wellicht de vermoeidheid van het vele reizen? We zullen het niet weten.

Wat ik wel weet is dat het al stukken beter gaat. Dat ik over 2,5 week naar huis vlieg. Dat ik iedereen en alles toch wel heel erg mis. Dat ik heel erg blij ben dat ik deze reis heb gemaakt maar dat ik ook heeel blij en dankbaar ben dat ik weer thuis kom bij mijn lieve familie en vrienden.

Kusjes en tot snel,
Marita

Ps. ik zou nog terugkomen op Maxime en Erik en waarom ik denk dat ze bij elkaar horen. Helaas is dit sprookje niet goed geëindigd, ondanks dat hij ook een hondenasiel zou openen als het kon. Hij was erg jaloers en dat gaat niet werken. Dus helaas pindakaas voor hem.

1 Reactie

  1. Simone Steenhart (moeder Maxime):
    17 januari 2018
    Geniet van jullie laatste 2,5 week in Peru en jammer dat ik straks je blog moet gaan missen. Maar er komen er vast nog wel een paar voordat je in het vliegtuig terug naar huis zit